Elona Caslli: “Kosova është plaga jonë”- thonin shpesh të vjetrit në këtë vend. Një plagë që nuk u shërua në sytë e tyre dhe që vazhdon ende të kullojë në sytë tanë.

Nga - Elona Caslli

Ekzistojmë në kohë dhe në hapësirë.  Ekzistenca jonë shtrihet gjithmonë mes kohës që jetojmë dhe vendit ku jetojmë.  Koha është e përveçme në çdo vend ose më saktë, koha është fytyra e çdo vendi.  Duhet të hyjmë brenda kohës, të zhytemi në shtresat e thella të saj dhe të prekim çdo shtresë, jo veçse për ta gjykuar, por edhe për ta kuptuar. Mund t’i japim një kuptim të ri kohës, vetëm pasi të kemi kuptuar dhe të kemi gjykuar drejt kuptimin e vjetër të saj.

Tempora është një shtresë e kohës. Është shtresa e kohës që mbart mbi vete, këtë vend të vogël për nga sipërfaqja, por të madh nga ngjarjet. Koha dëshmon se sipërfaqja e një vendi nuk përkon me sipërfaqen e ngjarjeve që ndodhin brenda tij. Për fat të keq, sipërfaqja e ngjarjeve shqiptare ,  e sfidon sipërfaqen  e  Shqipërisë. Ngjarjet  janë më të mëdha se vetë vendi.

“Kosova është plaga jonë”- thonin shpesh të vjetrit në këtë vend. Një plagë që nuk u shërua në sytë e tyre dhe që vazhdon ende të kullojë në sytë tanë. 

Kosova pret të njihet, Kosova duhet të njihet. Kosova pret ndjesën. Kosovës i  detyrohet ndjesa. Kosova ka kufijtë e saj. Kosova nuk duhet të preket.

Kosova e njeh Shqipërinë sikundër plaga e njeh plagën. Ia di dhimbjen. Ia njeh lotin. Plaga u gjend pranë plagës, kur toka e zemëruar  u tund dhe në zemërim gëlltiti bijtë e saj në të gdhirë të 26 nëntorit. U shemb gjithçka në sytë tanë. Gjithçka për pak minuta u kthye në rrënojë, u kthye në dhimbje, u kthye në kujtimin e atyre që shkuan dhe nuk do të kthehen më.

Të flasësh për Drejtësinë në një vend ku mungojnë Institucionet e Drejtësisë, është njësoj sikur të flasësh me një sipërfaqe të sheshtë muri, mbi të cilën ke vizatuar dy sy dhe një gojë, me shpresën se do të ngjallet një ditë.

Në librat e shenjtë thuhet se aty ku nuk ka ligj, nuk ka as shkelje ligji. E duket se në Shqipëri, fjala “ Ligj” e fjala “ Drejtësi” gjenden veçse në fjalorin e gjuhës shqipe e nxirren nga ky i fundit, çdo herë kur Kryeministri i vendit, përpiqet  të na shprehë  guximin e tij të pashembullt, për t’i shndërruar vendimet e tij të çartura në fakte. 

Kryeminstri na kyç dhe na shkyç kohën. U kyçëm në kohë pandemie. U kyçëm gjatë dhe jetuam të kyçur. Një popull i kyçur është krejt i rehatshëm dhe krejt i urtë për çdo udhëheqës. 

Në kyçje mund të bësh gjithçka. Në kyçje mund të shembësh Teatrin. Në të gdhirë të një nate të kyçur, mund të riprodhosh skena të largëta, ku shemben  kisha e xhamia, ku thuhet qartazi se nuk shembet veçse një godinë, por shembet identiteti, historia, trashëgimia dhe kultura. 

Kryeministri ka kyçur edhe muzikën. Nëse më parë mbi mure varej shënimi “ Ndalohet Duhani”, në kyçje varet shënimi “ Ndalohet Muzika”.  

Gjithçka ndalohet në këtë vend. Lejohet veçse Kryeminstri.

Kjo është koha jonë. Një kohë e çoroditur, e turbullt dhe anemike. Të bie në sy anemia e saj në çdo çast nga kequshqimi. E kemi ushqyer keq kohën tonë. Ia kemi mohuar qumështin e gjirit. Ia kemi mohuar imunitetin ndaj molës së vesit. Ajo ka hyrë thellë në kohën tonë dhe me zhurmën e saj tipike, ha çka mundet.

Post Scriptum- Tempora në këtë mbrëmje, mbyll sezonin e saj, por jo misionin e saj. 

Tempora do të vazhdojë tek unë, tek ti dhe tek të gjithë ata njerëz që duan t’i japin kohës së tyre një kuptim të denjë për çdo shqiptar. 

Elona Caslli